Zou er zoiets bestaan als een Pulitzer-prijs voor domheid en onwetendheid, dan zou een aantal figuren uit de Duitse pacifistische intelligentsia er zeker voor in aanmerking komen. Voorop de Berlijnse politicoloog Ekkehart Krippendorf, die de Joden verwijt dat ze geen vreedzaam verzet geboden hebben tijdens het Derde Rijk. U gelooft het niet? Dan hebt u dit hier nog niet gelezen:

Stelt u zich het volgende scenario voor: geen enkele Duitse Jood volgt de discriminerende wetten van de Duitse overheid op (Jodenster, gescheiden parkbankjes, beperkte toegang tot winkels enz.). Zouden deze tegenover honderdduizenden te handhaven zijn geweest? Stelt u zich voor, geen enkele Duitse Jood had gehoor gegeven aan het bevel zich naar verzamelplaatsen te begeven. Enkele tientallen, honderden, misschien ook duizenden had de Duitse politie stuk voor stuk (lijdzaam verzet!) uit hun woningen kunnen slepen en op vrachtwagens kunnen laden; maar honderdduizenden? Of stelt u zich voor: de colonnes van honderden, duizenden mensen op weg naar de goederentrein waren simpelweg gaan zitten -sit-ins zeggen we nu. Zouden politie, SA, Wehrmacht en SS het gewaagd hebben om, ten overstaan van al die Duitse toeschouwers, deze mensen van alle leeftijden en geslacht in elkaar te slaan en ze lichaam voor lichaam, passief maar toch machtig, op vrachtwagens te laden? Het is legitiem erover te speculeren en je af te vragen of het regime niet zou zijn bezweken aan zo’n massaal vreedzaam verzet.

Direct na Krippendorf was de beurt aan miljonair, salon-bolsjewiek en weekend-revolutionair Jakob Augstein. Met betrekking tot het pedofiliedebat in kringen van de Groenen schreef hij het volgende:

Een hint aan de kleinburgers van tegenwoordig: een revolutie zonder uitwassen bestaat niet. Wie dat wil, schreef Slavoj Žižek al, wil de revolutie zonder revolutie. En dat is een typisch Duitse wens; wel graag verandering, maar niet zo ingrijpend alstublieft.

Als derde klom Daniel Bax op het spreekgestoelte. Daniel wie? zult u zich afvragen. Bax, als de Axe-deo, maar minder welriekend. Bax is een weerzinwekkende stinkerd, lamstraal en randfiguur. Bij de radicaal-linkse krant TAZ is hij verantwoordelijk voor het Midden-Oosten. Wat hem daarvoor kwalificeert is net zo’n goed bewaard redactiegeheim als waarom de noodlijdende TAZ nog steeds geen faillissement aangevraagd heeft. Doet er niet toe. Bax heeft een paar dagen geleden een commentaar over Hamed Abdel-Samad geschreven waarvoor iedere ‘burgerlijke’ krant zich kapot zou schamen, als ze die troep al af zouden drukken. Hamed heeft in de vier jaar sinds het verschijnen van zijn eerste boek (“Mijn afscheid van de hemel. Uit het leven van een moslim in Duitsland”) niet alleen meer, maar ook beter geschreven dan Bax er in zijn hele leven uit zal persen. Groen van afgunst zet hij het die afvallige Arabier betaald. Die is ‘in zijn geboorteland volslagen onbekend’, maar behoort in Duitsland ‘tot die kliek van “islam-critici” die hun cultuur met de vermeend authentieke blik van de zogenaamde insider bekritiseren’.

Hamed is de zoon van een iman en heeft als kind de koran uit zijn hoofd geleerd; hij spreekt niet alleen Arabisch, maar kan ook alle Arabische dialecten van elkaar onderscheiden. Op z’n twintigste was hij een islamist en schreeuwde op demonstraties ‘dood aan de VS!’ en ‘dood aan Israël!’. Maar in tegenstelling tot sommige Duitse intellectuelen had hij geen 40 of 50 jaar nodig om zijn jeugdzonden onder ogen te zien. Hij heeft de meeste Arabische landen bereisd, terwijl Bax zijn kennis van de Arabische cultuur opgedaan heeft bij het Libanese restaurant op de hoek, waar ze hem eens het verschil tussen falafel en humus uitgelegd hebben. Twee van Hameds boeken zijn verschenen in Egypte en hij schrijft een column voor een Egyptische krant. Hamed heeft dus duidelijk geen benul van de islam, terwijl Bax daarentegen de volkomen authentieke blik heeft van de echte insider die met Karl May in zijn bagage van Bagdad naar Istanbul is gereisd. Weinigen zullen Bax voor een onafhankelijk denker houden. Bovendien neemt hij het niet zo nauw met de waarheid.

‘Hij heeft geen idee hoe het is om gezocht te worden door een fanatieke menigte. Hij heeft hoe dan ook geen benul van de situatie. Bovendien liegt hij wanneer hij beweert dat de Egyptische media nauwelijks aandacht aan de bedreiging hebben besteed. Bijna alle kranten hebben erover geschreven’, schrijft Hamed.

Bax hoeft ook niet over zijn schouder te kijken als hij ’s morgens door de TAZ-burelen sjokt. Hij hoeft helemaal nergens op te letten, behalve dat hij niet uit z’n hangmat valt voordat hij weer naar huis sjokt. En hij kan er alleen maar van dromen onderwerp van een fatwa te worden, die reusachtige dwerg uit de Berlijnse Koch Straße.

Bron: Achtgut
Vertaling: HVW