Ik volg deze kwestie al jaren maar ik heb nog nooit gehoord dat een moskee of ‘gevestigde’ islamitische groep iets doet tegen radicalisering. Echte gematigden worden afgezonderd, besmeurd, media-aandacht ontzegd en zelfs uit lokale moskeeën geweerd.

Bij een enquête van Pew in 2011 zei ruim de helft van de Amerikaanse moslims dat hun leiders niets doen om extremisme te bestrijden. Dat laatste punt kan zonder voorbehoud worden gebruikt als een officieel niet-“islamofobisch” argument over waar het probleem grotendeels ligt. Maar dat zal niet gebeuren.

En natuurlijk is er de troef van de getroebleerde jeugd die volledig wordt ingezet. Ja, de worstelingen van jonge volwassenheid en adolescentie zijn niet te verwaarlozen. Maar alleen voor zover het hen kwetsbaar maakt voor systematische indoctrinatie. Met andere woorden, hun specifieke mentale gesteldheid en zelfs persoonlijke ervaringen zijn niet het motief, net zo min als de kindertijd van een professionele huurmoordenaar voor de maffia dat is.

Het is ook verleidelijk om terug te vallen op het idee dat het onmogelijk of irrelevant is om het motief vast te stellen: er speelt gewoon te veel mee, man. Zoals Brian Levin, directeur van het Center for the Study of Hate and Extremism aan California State University zegt:

“De individuele, specifieke motivaties van de daders hebben weinig betekenis, omdat er meerdere heikele kwesties aan de orde zijn. Ook is er in de islamitische wereld sprake van een ongrijpbare angst.”

Deze verklaring ging zelfs Bill Maher te ver.

Een andere invalshoek is het steeds groter wordende verhaal van incompetentie van de regering bij het gebruik van inlichtingen om terroristen tegen te houden. Deels is dit onterecht, omdat er ook veel successen zijn geboekt. Een belangrijkere kwestie is waarom regeringsfunctionarissen, politici, legerofficieren, academici en journalisten bang zijn om de werkelijkheid aan te kaarten. Denk maar aan het geval Nidal Hassan / Fort Hood. Het is slecht voor hun carrière en reputatie om dat te doen en het gaat soms ook tegen hun ideologie in.

Daarnaast gebruiken goedpraters ook het partijstandpunt. Dat werd het best opgemerkt door een journalist die openlijk hoopte dat de terroristen rechtse blanken zouden zijn.

Er is een onopgemerkte dimensie hier. Als de aanslag gezien wordt als een politieke nederlaag, kan het geen les zijn. De vraag is niet of deze aanslag ons iets belangrijks vertelt over de echte wereld, maar: hoe kunnen wij het wegredeneren, zodat onze poging om de VS wezenlijk tot een rechtvaardige, niet-racistische maatschappij te maken niet mislukt?

En daarom kan het zijn dat (volgens sommigen) rechtse blanken, of tenminste hun politieke voorkeuren, wel de aanslag in Boston hebben veroorzaakt. Amerika heeft deze tieners slecht behandeld; wij zijn agressief in andere landen; terrorismebestrijding heeft te lijden gehad onder bezuinigingen.

Kortom, liegen, verbergen en misleiden worden als deugdzaam beschouwd. Zoals Trudeau zei, zou eerlijk spreken over het revolutionair islamisme leiden tot nog meer racisme en terrorisme.

Uiteindelijk is er de noodgreep van een “volledige bekentenis”, waarop het buitenlands beleid van Obama is gestoeld. Natuurlijk waren het die klootzakken van Al-Qaida. Daarom zijn andere islamisten een stuk beter. En dus moeten we hen meer macht geven, omdat zij de enigen zijn die de “slechte” islamisten tegen kunnen houden.

Onthullend

Daarom zegt Obama dat islamistische regeringen in Egypte, de Gazastrook, Libanon, Syrië, Tunesië en Turkije goed voor ons zijn. Inderdaad, de minister van Buitenlandse Zaken John Kerry vergeleek Amerika’s gevoelens over de aanslagen in Boston met de Turkse gevoelens over de moord op jihadstrijders die betrokken waren bij het steunen van terroristengroep Hamas. Deze jihadisten vielen Israëlische soldaten aan tijdens het vlootincident bij Gaza.

Dit moet niet slechts gezien worden als een knullige verklaring, maar als gevaarlijk en een teken van domheid. Het is gevaarlijk omdat het moslims voorhoudt dat zij net zo goed het slachtoffer zijn van “ons” terrorisme. Het is onthullend omdat de context het resultaat laat zien van alle geweld, ongeacht de oorzaak die zulke denkpatronen in stand houdt.

Een Amerikaanse aanval op terroristen in Yemen, Afghanistan of elders wordt dan “anti-moslimgeweld” dat de volgende terroristische aanslag in een Amerikaanse stad rechtvaardigt. Voormalig NBC-presentator Tom Brokaw legde uit dat Amerikaanse drones onschuldige mensen aan het vermoorden waren en dit leidde tot woede over de “vooringenomenheid van de Verenigde Staten.”

Afwijzen

In een eerlijke discussie moet er goed worden gekeken naar de factoren in het Amerikaans buitenlandbeleid die leiden tot terrorisme. Maar het oude argument van de “geweldscyclus” in het Midden-Oosten is nu naar Amerika overgewaaid. Terroristen vermoorden Israëlische burgers of vuren raketten af op Israël; Israël beschermt zichzelf en niemand kan meer een onderscheid maken tussen de oorzaak en gevolg. Jezelf beschermen kwetst anderen.

Het juiste antwoord is om de terroristen af te wijzen, evenals de ideologie van terrorisme. Daarnaast is er ook en het recht op gerichte zelfbescherming, wat inhoudt dat je al het mogelijke mag doen om je te verzetten tegen degenen die verantwoordelijk zijn en niet tegen burgers uit een ander willekeurig gekozen land.

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, een vooraanstaande Canadese politicus, journalisten en anderen zijn toekomstige aanslagen alvast aan het verklaren. Ze zullen hun “wens” vervuld zien en dan de volgende gebeurtenis ook wegredeneren als bevestiging van hun kijk op de wereld.

Bron: PJMedia
Vertaling: HVW