We hebben nog een paar weken te gaan tot de Duitse parlementsverkiezingen op 23 september van dit jaar. De verkiezingsstrijd is nog niet begonnen, maar je hoort de paarden al met hun hoeven schrapen.

De lijstaanvoerder van de SPD, Peer Steinbrück -wiens kans om bondskanselier te worden ongeveer even groot is als die van belastingzondaar Uli Hoeneß op het erelidmaatschap van de Duitse bond van belastingbetalers- presenteert geleidelijk aan zijn ‘competentieteam’; een soort schaduwkabinet waarvoor hij slechts volslagen onbekenden of uitgerangeerde types optrommelt. Zelfs trouwe SPD-aanhangers vragen zich af wat kameraad Peer daarmee voorheeft. Het antwoord is simpel: niets. Steinbrück vindt geen betere mensen. Wie nog plannen heeft in de politiek, wil zich niet zonder enig uitzicht op succes laten gebruiken.

Bij de CDU geen discussie; wie het tegen Angela Merkel op wil nemen, kan net zo goed direct harakiri plegen in een karaokebar. Bij de liberalen overdenken ze nog of de kansen om over de kiesdrempel van vijf procent te struikelen met of zonder oudgediende Guido Westerwelle beter zijn. De nog jonge Groenen worden voortijdig oud. Voor veel van hen die nog niet naar Brussel afgevoerd zijn, is dit de laatste kans op een fatsoenlijk pensioen. Daarvoor willen ze zelfs wel een coalitie sluiten met de christen-democraten, wat van de programma’s uitgaande inderdaad voor de hand ligt. Zwart wordt steeds groener en groen steeds zwarter.

Desondanks kan het nog spannend worden, want sinds kort is er een nieuweling op de markt die de gevestigde partijen angst aanjaagt: ‘Het Alternatief voor Duitsland’. Hoewel ze in de peilingen momenteel nog op twee à drie procent staan, dat wil zeggen gelijk aan de Piraten, zijn ze in de media sterk aanwezig.

De oprichter van die Alternative für Deutschland, de Hamburgse econoom Bernd Lucke, is geen beroepspoliticus, maar doet het juist daarom goed in de praatprogramma’s. Hij spreekt uit wat anderen ontkennen: de EU is niet de oplossing voor, maar de oorzaak van de Europese crisis. De politieke elite wil niet aan het idee, laat staan erover discussiëren. Het ‘domme’ klootjesvolk echter, dat tot nu toe het als onvermijdelijk voorgestelde beleid braaf geaccepteerd heeft, begint vragen te stellen. Naar het nut en de kosten van een ‘Verenigde Staten van Europa’. Dat is het zout in de pap.