Arabische regeringen zijn niet zozeer staten als wel hotels, waarbij de eigenaar kamers verhuurt zonder te veel vragen stellen over wat daar gebeurt. Op verzoek trapt de eigenaar de deuren in als de gasten zich beginnen te misdragen. Nu zijn veel van de staten verdwenen. Er is niemand waar men op kan bouwen. Er zijn geen samenwerkende staatsinlichtingendiensten die hun eigen weerbarstige elementen in bedwang houden en het vuile werk voor ons opknappen.

Het resultaat is een enorme stijging in het aantal potentiële terroristen en een ernstige afname van ons vermogen om hen onder de duim te houden. De beweegreden voor terrorisme is ook drastisch toegenomen. Geradicaliseerde moslims van Tripoli tot Kabul moeten zich nu buigen over het verval van hun beschaving. Miljoenen Syriërs zijn ontheemd en hebben geen thuis om naar terug te keren. Miljoenen Egyptenaren lijden honger. Niet alleen het lijden, maar ook de vernedering die samengaat met de nationale verwoesting van Egypte en Syrië laten radicale moslims met weinig hoop achter. De neiging om zoveel mogelijk van de wereld mee te sleuren in hun val is schrikbarend toegenomen door het staatsfalen.

Het is niet gewoon een kwestie van niet-staatsrechtelijke exponenten die onbeheersbaar worden. De overgebleven staten, met name Iran, hebben de kans aangegrepen om hun terreur op grote schaal uit te breiden. De openlijke poging van Iran om Syrië tot een Perzische satraap te maken (door Hezbollah en door de infiltratie van tienduizenden Iraanse strijders). Het is erop gericht om macht te krijgen over de chemische wapens van Syrië en om Syrië tot een wapenplatform te maken van waaruit zij Israël kunnen aanvallen. Intussen zorgt de verspreiding van wapens in het Midden-Oosten (te beginnen met Khadaffi’s schoudergevuurde luchtdoelraketten) ervoor dat terroristen uitgerust worden met een keur aan wapens die zij nooit eerder hebben gehad.

Er is simpelweg geen historisch precedent voor deze dodelijke cocktail van staatsrechtelijk en civiel verval. Het Amerikaanse beleid begaat blunder na blunder. Wat ik stelde in het Tabletsymposium:

Het Amerikaans beleid heeft het probleem aanzienlijk verergerd door een reeks blunders. Amerika heeft zich tijdens het eerste decennium van deze eeuw voornamelijk gewijd aan het opbouwen van Irak, terwijl de invloed van Iran in de regio werd genegeerd. Deze verspilling van Amerikaanse hulpbronnen en geloofwaardigheid heeft ertoe geleid dat het Shia-bewind in Bagdad naar de Iraanse invloedssfeer is gedreven, hetgeen de Iraakse soennieten tot een keuze dwong. De door de VS bekostigde en bewapenende “soennitische ontwaking” tijdens de opstand in 2008 gaf de soennieten een unieke kans.

De Amerikaanse aanmoediging van de Moslimbroederschap om Mubarak te vervangen, was een ontwrichtende factor. De dreiging van een Iraanse expansie enerzijds, en de aanmoediging door het succes van de Broederschap in Egypte anderzijds, heeft de Syrische soennieten doen besluiten dat het moment voor omverwerping van het regime Assad was gekomen.

We staan voor een ongekende militaire uitdaging. Ons leger was uitgerust om de Sovjet-Unie te kunnen verslaan. Nu staan we tegenover tienduizenden, misschien miljoenen, naamloze vijanden, gewapend met goedkope wapens. Maar zij zijn in het bezit van de tactiek van de verrassing en de wil om zelfmoord te plegen om ons te schaden. We zijn een nieuw en verschrikkelijk tijdperk binnengetreden. En de president heeft verklaard dat de oorlog voorbij is.