Ronald Reagan verwonderde zich vaak over de neiging van intellectuelen en diplomaten om altijd maar andere landen en culturen zo goed wilden ‘begrijpen’ – ongeacht hoe vijandig deze naar de VS toe waren –  waardoor zij er altijd in eindigden zich te verontschuldigen. Het is een soort beroepsdeformatie die bekend staat als ‘loyaliteitskoorts’. Reagan heeft dan ook al eens gezegd dat hij ook graag een ministerie van Amerikaanse Zaken zou hebben binnen het ministerie van Buitenlandse Zaken, zodat er ook diplomaten zouden zijn die het Amerikaans belang bij HEN zouden bepleiten, in plaats van alleen maar andersom.

Veel Iran-experts zijn besmet met deze loyaliteitskoorts, deels omdat het land een ongelooflijk interessante geschiedenis heeft en zelfs vandaag de dag nog indrukwekkende kunst, literatuur en film voortbrengt. Dan is er ook nog de voortdurende uitdaging om uit te vinden wie nou wie is en wat nou wat is binnen de islamitische republiek. Ik heb vaak beweerd dat Iran Italië in het kwadraat is, in termen van politieke complexiteit. Je herkent de spelers niet, ook al heb je het nieuwste spelersoverzicht bij de hand.

Toch is er geen excuus voor de vele artikelen en officiële mededelingen waarin onderzoek wordt gedaan naar wie de Iraanse ‘verkiezingen’ gaat ‘winnen’. Ook is er geen excuus als je niet begrijpt dat de recente poging van de Obama-regering om het regime streng aan te pakken maar schijn was. En er is al helemaal geen excuus voor het schrijven over een veronderstelde seksuele revolutie die het regime bedreigt. Laten we het eens even op een rijtje zetten:

De ‘verkiezing’:

Sohrab Ahmari weet het zoals gewoonlijk weer goed te verwoorden in het weekendinterview van Wall St Journal:

 “Iran is een land met een regering die gekozen is”,verklaarde de minister van Buitenlandse Zaken John Kerry tijdens een bezoek aan Frankrijk in februari. Dat was een herhaling van een eerdere verklaring door minister van Defensie Chuck Hagel, die tijdens het senaatsverhoor over zijn aanstelling (de zogenaamde confirmation hearing) in januari de Iraanse regering ‘gekozen’ en ‘legitiem’ noemde.

De Westerse media zullen deze kijk op Iranese democratie bekrachtigen met verslaggeving van de presidentiële verkiezing op 14 juni. De verslaggeving daarvan is een ware wedloop. Op 21 mei was het spannend, toen het nieuws naar buiten kwam dat tientallen hoopvolle gegadigden voor de functie gediskwalificeerd waren…

Hij zou Colin Powell’s ongelukkige afgevaardigde, Richard Armitage, aan de lijst kunnen toevoegen (Armitage noemde Iran ‘een soort van democratie’) en de Verre Oosten-deskundigen zijn druk met schrijven over de ‘campagnestrategieën en aanverwante zaken. We hoeven deze onzin gelukkig niet lang te verdragen, tenzij Opperleider Ali Khamenei besluit om een herstemming te doen, wat onwaarschijnlijk is aangezien drommen mensen zich dan zouden verzamelen in de straten en dat is iets waar Khamenei niet van houdt. Hij weet de laatste keer dat dat gebeurde nog goed, dat was in 2009, toen het regime aan het wankelen werd gebracht door massademonstraties tegen een frauduleuze ‘verkiezing’.

Het punt is, zoals ik een tijdje geleden al schreef, dat Iran geen verkiezingen heeft, maar het een circus regisseert (en ja, dit jaar maken ook de familieleden van de kandidaten hun opwachting voor de televisie). Het regime kiest de kandidaten en de Leider kiest de volgende president. Mensen komen wel stemmen, maar de uitslag wordt niet door hun stem bepaald. Het circus behandelen als een echte verkiezing laat de onwetendheid over Iraanse politiek zien. Stalin hield tenslotte ook ‘verkiezingen’, net als zijn pupil Saddam Hussein.

De grote verandering in de verkoop van technologie aan Iran

De Amerikaanse overheid heeft het mogelijk gemaakt smartphones, laptops, tablets en computersoftware te exporteren naar Iraniërs die geen deel uitmaken van, of niet geassocieerd worden met het regime. Het is jaren te laat en dollars te weinig. Toen de Groene Beweging zich voorbereidde op de opstand in 2009, vroegen sommigen van ons een exportlicentie aan om beveiligde satelliettelefoons naar Iraniërs te sturen die tegen het regime waren. Als hiervoor destijds toestemming verleend zou zijn, hadden  de oppositieleiders veel effectiever te werk kunnen gaan.. Nu probeert de regering van Obama een inhaalslag te voeren, maar ik ben bang dat het al te laat is. In de tussentijd heeft het Iranese regime z’n eigen Cyberleger gevormd en gewapend met technologie en ervaring van hun Chinese vriendjes zijn ze angstaanjagend goed geworden in het volgen van interne communicatie en internetactiviteit.

Veel leden van de Iraanse oppositie vrezen nu het gebruik van deze apparaten, omdat zij geloven dat het regime het gebruik ervan kan traceren en de gebruikers kan vinden. Mijn eigen onderzoek geeft hen gelijk, in ieder geval in bepaalde gevallen. Een tijdje geleden plaatste een organisatie die ik ken een aantal smartphones op verschillende plekken in het centrum van Teheran. De telefoons waren geprogrammeerd om sms-berichten te versturen die de aandacht de veiligheidsdiensten moesten trekken. En dat deden ze! Binnen een paar minuten waren de telefoons verdwenen.

Wil je nog steeds mobiele telefoons naar de ‘goeien’ in Iran sturen?

Deze beleidsverandering mag dan wel niet heel erg nuttig zijn, zoals overheidsambtenaren al hebben laten weten in commentaar aan journalisten. Het kan zelfs regelrecht gevaarlijk zijn voor Iraanse gebruikers. Als dat het geval is, zou dat niet de eerste keer zijn. Drie jaar geleden gaf de Amerikaanse overheid een exportlicentie af voor ‘anticensuur-software, met de naam ‘Haystack’. Het ministerie van Buitenlandse Zaken gaf er hoog over op en beweerde dat het de Iraanse activisten die tegen het regime waren enorm zou helpen. Het bleek juist een strop te zijn en werd snel weer ingetrokken.

Ik heb sterk de indruk dat de meest recente zet helaas niet veel handiger is dan ‘Haystack’ was. Toen ik de persberichten las, vond ik een bekrachtiging van de National Iranian American Council (NIAC), die, laten we zeggen, niet heel fel tegen het regime is. De leider hiervan is Trita Parsi, een heel onbetrouwbare zegsman die onlangs een lasterzaak verloor die hij had aangespannen tegen een schrijver die Parsi ervan beschuldigd had een verdediger en wellicht tussenpersoon te zijn van het regime. De woordvoerder van de NIAC zei: “Ik denk dat het speelveld gelijkwaardig wordt, door mensen die willen communiceren op internet en met aan de andere kant de Iraanse overheid die dat soort informatie wil onderdrukken”.

Ik denk dat als de NIAC het een goed idee vindt, het geen grote bedreiging kan vormen voor Khamenei.

De grote seksuele revolutie

Het is zeker een prettige gedachte, het idee dat het afschuwelijke, vrouwenhatende regime in Iran gestaag aan het afzwakken is door een grote nationale orgie. En dat is wat ons wordt verteld door Afshin Shahi in een makkelijk leesbaar en in vele opzichten zeer informatief artikel in Foreign Policy. Hier is waar het op neer komt:

Langzaam maar zeker dooft de seksuele revolutie in Iran het ideologische vuur van een staat die zich blind staart op het absurde idee van een utopische maatschappij en gebaseerd is op onbestendige, fundamentalistische beginselen.

Kun je je voorstellen dat ik zo mijn bedenkingen heb?

Zeker, het gaat om een revolutionair volk en Mr Shahi herinnert ons eraan, zoals David Goldman jaren geleden al naar voren bracht als onderdeel van zijn analyse van het einde van Moslimgemeenschappen, dat Iran de grootste daling van het geboortecijfer heeft ondergaan die in de geschiedenis voor komt. Er zijn bovendien ook andere gegevens die laten zien dat traditionele relaties volledig naar de knoppen gaan: de leeftijd waarop getrouwd wordt loopt op; het aantal scheidingen neemt toe, net als het aantal abortussen.

Uit enquêtes blijkt dat mannen veel vaker seks voor het huwelijk hebben, wat in mijn ogen dan weer onbetrouwbaar is, want welke man zegt dat tenslotte niet? Laten we er maar van uitgaan dat de aantallen kloppen. Zorgt dit alles voor revolutie? Revoluties zijn daden van hoop, ze worden uitgevoerd door mensen, steevast jonge mensen, die denken dat ze de wereld kunnen veranderen. Doet deze, nooit eerder in deze mate voorgekomen terugval in geboortecijfer denken aan een maatschappij die [WU1] hoop doet rijzen? Is het niet eerder andersom, een teken van wanhoop?

Van alle momenten om te spreken van een seksuele revolutie en een groot aandeel ervan toe te schrijven aan een steeds groter wordende, hoopopgeleide klasse van Iraanse vrouwen, is dit wel het minst geschikte moment. De Iraanse maatschappij, waaronder ook zeker de vrouwen gerekend moeten worden, lijdt onder een sterk toegenomen onderdrukking. Elk teken van onafhankelijk denken, schrijven, film maken, of andere alternatieve, artistieke onderneming wordt meedogenloos de kop ingedrukt, de makers ervan worden met recordaantallen opgesloten en internet wordt door het regime tegengehouden. En wij moeten maar geloven dat de islamitische republiek gesaboteerd wordt door vrije liefde? Dat zouden zelfs de Woodstock-gangers niet geloven.

Het ongelukkige lot van Iraanse vrouwen, dat welbekend is bij iedereen die de Perzische gebeurtenissen volgt, heeft voor een enorm gênant moment voor onze diplomaten gezorgd, toen een of andere woordvoerder niet de uitsluiting van alle vrouwen op de goedgekeurde lijst van presidentskandidaten wilde aankaarten. Ik dacht, ik noem het maar even…

Het echte verhaal

Het is niet moeilijk om Iran te begrijpen, of in te zien wat we eraan moeten doen. Feit is alleen dat er bijna niemand is die de klus wil klaren. Buitenlandse Zaken weet nog goed, en dat siert ze, dat het Iraanse regime de grootste sponsor van terrorisme is in de wereld. De Iraniër die een restaurant in hartje Washington wilde opblazen, heeft bijvoorbeeld net 25 jaar gekregen en vraag de Syriërs en Libanezen maar naar de Iraanse terreur. Iran is onze aartsvijand die gezworen heeft ons te vernietigen en er alles aan doet om dat bewaarheid te laten worden. Het is een religieuze tirannie, een theocratisch fascisme dat z’n burgers onderdrukt en er niet over piekert hen een stem te geven in wat er met ze gaat gebeuren. We moeten er alles aan doen  in onze macht om dat regime kapot te maken, de oppositie te ondersteunen en de slechte Khamenei en zijn trawanten continu het vuur aan de schenen te leggen.

Vergeet de sprookjes over seks, verkiezingen en supersoftware. Ga wat doen. Als we de Sovjet-Unie aan konden zonder dat er een echte oorlog uitbrak, moeten we zeker in staat zijn de islamitische republiek aan zijn welverdiende einde te brengen.

Bron: PJMedia
Vertaling: HVW